Ramdam ko ang

poot na ‘di

maipaliwanag habang naglalakad

sa daang kasimbato

ng aking nadarama

‘Di ko maipaliwanag

ang lamig at

katigasan ng mga

batong siyang naapakan

ng damdaming nagaalsa

Ramdam ko ang

poot at suklam

nang kumumpol ang

mga kaibigang ‘di

naman dapat kinaiinisan

‘Di ko inaasahang

ang pilit kong

kinukubli na poot

ay makakawala’t ako

ay ‘di makakapagtago

Maraming tao ang

nagagalit, wala akong

pinagkaiba mula sa

damdamin nilang gusting

magpapansin at magangas

Galit ako, hindi

sa Diyos, hindi

sa tao kundi

sa isang nilalang

na kilalang-kilala ako

Mahal ko ang

Diyos, pero galit

pa rin ako

sa nilikha niyang

nilalang na nagmamagaling

Tumumpak tatay ko:

Nagliliyab ang poot

ng anghel, pinakamtaikas

na kaaway ang

sarili – magalit lang.

*labing-limang salita kada saknong na nahati sa tatlong salita kada taludtod. ewan.

hm, naisulat ko ‘to sa may SC, banda sa mga nagbebenta ng kikiam at siopao sa labas ng COOP. ahm, sobrang galit ko noon – ‘di ko alam kung bakit kung galit ang isang tao, nagagawa niya ang hindi niya madalas ginagawa: nagmumura, naninipa ng bato, namumuna ng kapintasan ng ibang tao, nagsusuklay, etc. astig, nailabas ko ang galit ko sa pagsusulat. eeks. korny.